ایماء

بار دیگر روزه می‌گیریم، شب زنده‌داری می‌کنیم و شعایر دینی را بزرگ می‌داریم و سرانجام با شادمانی و خوشنودی عید را با هم جشن می‌گیریم، سپس به زندگی عادی باز می‌آییم و به همین ترتیب سال‌ها یکی پس از دیگری می‌آیند و یادها و خاطرات ما بیشتر می‌شوند.

بیم آن می‌رود که ماه رمضان به عادت بی‌روحی تبدیل شود که شعایر آن تنها عادت‌ها و رسومی سرگرم کننده باشد و  از تمام معانی هستی و روح حقیقی تهی شود. روزه ماه رمضان و سایر عبادات و شعایر آن فقط فعالیت‌های جسمی نیستند بلکه همه اینها اعمالی هستند که از عقل و دل سرچشمه می‌گیرند و در قالب حس می‌ریزند و با آن همراه می‌شوند، از همین رو هرگاه این اعمال بدون مشارکت و حضور دل و عقل انجام گیرد، بی‌روح، بی‌هدف و تقلیدی می‌شود انجام می‌گیرد اما تأثیری نمی‌بخشد.

در تجربه جدید در این ماه مبارک و فریضه روزه‌داری باید عقل و دل خویش را با بدن‌هایمان به کار بگیریم، بر ماست که بیاندیشیم و تأمل کنیم، باید محبت بورزیم و به فکر دیگران باشیم، باید محبت و اندیشه را در عبادت روزه خود وارد کنیم، رمضان تنها با این اوصاف رمضانی است که فضایی ایجاد می‌کند تا انسانی عزتمند و سرفراز پرورش یابد که فاتح مکه باشد و پیروز جنگ بدر و سازنده تاریخ. این است رمضانی که ماه انس است و هنگام احساس آلام هم‌نوعان،‌ موسم به فراموشی سپردن کینه‌ها و الفت جامعه و توحید کلمه و نزدیکی دوباره قلب‌ها و برانگیختن دوباره امت. روزه ماه مبارک با این اوصاف نخستین گام است برای پایه‌گذاری و ساختن تاریخ.

روزه و نماز و عید تنها تکالیف و مناسک کلیشه‌ای تحمیلی نیستند که ما برای ارج نهادن به خدا تقدیم او می‌کنیم یا به عنوان مالیات‌هایی برای عالم غیب پیشاپیش می‌فرستیم بلکه این عبادات نیروهای محرکه و انگیزه‌های تجدید قوه دفاع در حیاتی سالم و تصحیح انحراف و خطا در سلوک انسانی است.

روزه خروج از زندگی روزمره است، لحظه‌ای اندیشیدن و تأمل کردن خارج از عادات روزمره انسان است انسان برای یک لحظه، یک ساعت یا ماهی از ماه‌ها با پروردگار خود پیوند ویژه‌ای می‌خورد، انسان پیوند خود را با زندگی معمولی روزمره قطع می‌کند، سپس در جهت تنظیم این روابط و غلبه براین وابستگی‌ها و این احساس که او آزاد است تلاش می‌کند او شخصیت خود را کامل می‌کند خود را از نو می‌سازد و نفس خویش را تزکیه می‌کند. ما در این ماه و با روزه‌ای که در این ماه می‌گیریم می‌توانیم از هواها، ستمگری‌ها، ضعف‌ها و نیازها و انحراف در بستر زندگی روزمره و عادی خویش آزاد شویم و از آزادگانی شویم که بر آینده خود مسلطند و سرنوشت خویش را رقم می‌زنند.