نسیمِ منزلِ لیلی(دلنوشته ای پیرامون اثر کم نظیر سینمای ایران"ویلایی ها")
جمعه, ۱۲ خرداد ۱۳۹۶، ۰۴:۰۵ ب.ظ
سرکار خانم منیر قیدی
بی شک ارزش زحمت غریبانه شما هر منصفی را بر آن می دارد تا لحظاتی را به احترامتان ایستاده دست زده و حضرتعالی را تحسین نماید.
تحسینی که لاجرم باید به یاداشتی کوتاه پیرامون اثر کم نظیر "ویلایی ها" ختم شود. چرا که دوربین شما روایتگر زندگی لیلایی قشری از این جامعه است که ای بسا شاهنامه سرایان این مرز و بوم در عصر معاصر، بنابر رسالت ذاتیشان خیلی زودتر از این ها باید به سراغشان می رفتند.
خانم کارگردان
این چند سطر را در حالی به حضرتعالی و لیلی های غریب داستان شما تقدیم خواهم کرد، که موج شور و نور شعور در هم آمیخته شده از "سیروا فی الارض" داستان خلق شده توسط حضرتتان، که به نوعی طریقیت در رمز گشایی از حلقه مفقوده ظرفیت تمدن بشری و بازشناسی هویت حقیقی انسان معاصر دارد؛ مجال نشستن را از من ربوده است.
زیرا به نظرم روایت لیلایی "ویلایی ها"
داستانی شنیدنیست از فرماندهانی که خط مقدمِ پشت جبهه ها را مردانه نگه داشتند تا خط شکنان صف اول، راست قامتانه، دل به آتش نمرودیانی که سایه ی 2500 سال استبدادشان از سرمان کم شده بود، بسپارند!
دل در کف عشق آسمانی داده هایی که در کالبد بی انتهاءِ خویش عشق و عقل را معنایی نو بخشیدند و اثبات کردند اجتماع نقیضین فقط برای اصحاب فراموشی محال است.
روایت دریادلان قرن بیستم که شیرینی و تلخی توأمانش عبرت است برای آن ناخلفانی که با داعیه حقوق بشر و فمنیست شبانه چادر بر سر کرده، از این ملت رو گرفتند و به سوی زباله دان تاریخ، مهد آزادی گریختند تا روزی با دلالی تحریم های خانه مادری، به درد آینده ایران و اسلام بخورند!
شیرزنانی که سفره تهی از نان، رنج تنهایی و بی همسری، ملامت و طعنه ی کوفیان داخلی و خارجی را بر جان خویشتن و فرزندانشان خریدند، تا این ملت، با غرور، صاحبخانه خود بماند.
همسران و مادرانی که زجه هایشان بمانند ذوالفقار است بر سر آن غافلان زالوصفت داخلی که به نام مستضعفین و به کام مستکبرین، روزی جام زهر به دست گرفتند و دیگر روز کیسه دوختند برای جمع کردن غنیمت!
همان ناجیان افسانه های ناگفته و نانوشته ی هزار و یک شب حزب الله، که گام به گام اشارت نگاهشان چون اکسیری در عمق وجود هر فطرت حق طلب شرقی و غربی نفوذ می کند.
سوژه های نابی که جبرئیلان زمان، یعنی عکاسان، فیلم سازان و مستندسازان نیز انتقال پیامشان را فراموش کردند!
دل های منتظر و چشمان خیره بر دری که بعد از خدا و امام، تمام دل گرمی جوانان و مردانی بودند که با دست خالی در برابر ابر قدرت های جهان ایستادند و با دشمن تا دندان مسلح جنگیدند و دزد را تا پشت درهای بسته خانه اش تعقیب کردند.
زینب هایی که با خطبه هایشان جماعت ناسپاس، خیانتکار و نجومی بگیر را رسوا کردند و نهضت خمینی را در عصری که بشریت به سوی پرتگاه ذلت و لجن زار لذت قدم می گذاشت، یاری کردند.
فرشتگانی که با همان عشق به امامشان، مومنانه و صبورانه به نان و ماست بسنده کردند، تا مشت های گره کرده شان دهان آمریکا و انصارش را خورد کرده و صبح پیروزی را نزدیکتر کند.
و یقین دارم اجر روز افزون مجاهدت های خاموش همه آن مریم های زمانه ی ما که در حکم مام وطن برای نسل های بعدی هستند، نزد شاهد اصلی محفوظ است.ان شاالله
بی شک ارزش زحمت غریبانه شما هر منصفی را بر آن می دارد تا لحظاتی را به احترامتان ایستاده دست زده و حضرتعالی را تحسین نماید.
تحسینی که لاجرم باید به یاداشتی کوتاه پیرامون اثر کم نظیر "ویلایی ها" ختم شود. چرا که دوربین شما روایتگر زندگی لیلایی قشری از این جامعه است که ای بسا شاهنامه سرایان این مرز و بوم در عصر معاصر، بنابر رسالت ذاتیشان خیلی زودتر از این ها باید به سراغشان می رفتند.
خانم کارگردان
این چند سطر را در حالی به حضرتعالی و لیلی های غریب داستان شما تقدیم خواهم کرد، که موج شور و نور شعور در هم آمیخته شده از "سیروا فی الارض" داستان خلق شده توسط حضرتتان، که به نوعی طریقیت در رمز گشایی از حلقه مفقوده ظرفیت تمدن بشری و بازشناسی هویت حقیقی انسان معاصر دارد؛ مجال نشستن را از من ربوده است.
زیرا به نظرم روایت لیلایی "ویلایی ها"
داستانی شنیدنیست از فرماندهانی که خط مقدمِ پشت جبهه ها را مردانه نگه داشتند تا خط شکنان صف اول، راست قامتانه، دل به آتش نمرودیانی که سایه ی 2500 سال استبدادشان از سرمان کم شده بود، بسپارند!
دل در کف عشق آسمانی داده هایی که در کالبد بی انتهاءِ خویش عشق و عقل را معنایی نو بخشیدند و اثبات کردند اجتماع نقیضین فقط برای اصحاب فراموشی محال است.
روایت دریادلان قرن بیستم که شیرینی و تلخی توأمانش عبرت است برای آن ناخلفانی که با داعیه حقوق بشر و فمنیست شبانه چادر بر سر کرده، از این ملت رو گرفتند و به سوی زباله دان تاریخ، مهد آزادی گریختند تا روزی با دلالی تحریم های خانه مادری، به درد آینده ایران و اسلام بخورند!
شیرزنانی که سفره تهی از نان، رنج تنهایی و بی همسری، ملامت و طعنه ی کوفیان داخلی و خارجی را بر جان خویشتن و فرزندانشان خریدند، تا این ملت، با غرور، صاحبخانه خود بماند.
همسران و مادرانی که زجه هایشان بمانند ذوالفقار است بر سر آن غافلان زالوصفت داخلی که به نام مستضعفین و به کام مستکبرین، روزی جام زهر به دست گرفتند و دیگر روز کیسه دوختند برای جمع کردن غنیمت!
همان ناجیان افسانه های ناگفته و نانوشته ی هزار و یک شب حزب الله، که گام به گام اشارت نگاهشان چون اکسیری در عمق وجود هر فطرت حق طلب شرقی و غربی نفوذ می کند.
سوژه های نابی که جبرئیلان زمان، یعنی عکاسان، فیلم سازان و مستندسازان نیز انتقال پیامشان را فراموش کردند!
دل های منتظر و چشمان خیره بر دری که بعد از خدا و امام، تمام دل گرمی جوانان و مردانی بودند که با دست خالی در برابر ابر قدرت های جهان ایستادند و با دشمن تا دندان مسلح جنگیدند و دزد را تا پشت درهای بسته خانه اش تعقیب کردند.
زینب هایی که با خطبه هایشان جماعت ناسپاس، خیانتکار و نجومی بگیر را رسوا کردند و نهضت خمینی را در عصری که بشریت به سوی پرتگاه ذلت و لجن زار لذت قدم می گذاشت، یاری کردند.
فرشتگانی که با همان عشق به امامشان، مومنانه و صبورانه به نان و ماست بسنده کردند، تا مشت های گره کرده شان دهان آمریکا و انصارش را خورد کرده و صبح پیروزی را نزدیکتر کند.
و یقین دارم اجر روز افزون مجاهدت های خاموش همه آن مریم های زمانه ی ما که در حکم مام وطن برای نسل های بعدی هستند، نزد شاهد اصلی محفوظ است.ان شاالله
