ایماء

... وقتی ملتی عنان شعور و اندیشه خود را به دست روزمرّگی می سپارد؛ هنگامی که حیات فرهنگی معنا و مفهومی نو می یابد و عبارت می شود از یک سلسله حرف ها و نمایش ها و سیاه نمایی هایی شادی زا و خمیه شب بازی های سرگرم کننده؛ و وظیفه ی حراست و حفظ ارزش های فرهنگی او را سازمان های غول پیکر عریض و طویل تولید خوشی و بی غمی و هلهله زا عهده دار می شوند؛ زمانی که مقوله ای به نام عرف، شرع، عقل و شعور اجتماعی و محاورات عامه و مناظرات و گفتگوهای مردم به اَشکال بی اعتنا و یک دسته قهقه و غریو شادی های جمعی در آمده و در این قالب تجلی پیدا می کند؛ خلاصه زمانی که از شهروند متعهد-عصرکتابخوانی و رسانه های نوشتاری- تماشاچی بی خیالی که به فکر نان شب است ساخته می شود و مسائل اجتماعی و امور جمعی انسانها تا مرز پرده های واریته های نمایشی تنزل می یابد، آنوقت است که مجموعه ملت در خطر است و اسیر بحران؛ آری بحرانی که گام به گام به سمت تهدید پیش می رود؛ و دقیقا در چنین حالتی است که مرگ تدریجی فرهنگ ناب و زوال آن تهدیدی واقعی به شمار می آید...

و...

آن هنگام که خبر چیرگی بسر بن ارطاهًْ بر یمن به امام رسید در جمع مردم سخن راند و مایۀ نگون‌بختی آنان را تفرقه و نافرمانی اعلام نمود: به خدا سوگند پندارم که این قوم به زودی بر شما چیره شود زیرا آنها با آن که بر باطلند دست در دست هم دارند و شما با آن که بر حق هستید پراکنده‏اید. شما امامتان را که حق با اوست نافرمانی می‏کنید و آنان  پیشوای خود را با آن که بر باطل است فرمان بردارند.

در جای دیگری سوگمندانه می‏فرماید: «أیها الناس، المجتمعهًْ أبدانهم، المختلفهًْ أهوائهم، کلامکم یوهی الصَّمَّ الصِّلاب و فعلکم یطع فیکم الاعداء»  ای مردمی که به تن‏ها مجتمع ‏اید و به آرا پراکنده! سخنانتان هنگامی که لاف دلیری می‏زنید صخره‏های سخت را نرم می‏کند. در حالی که کردارتان، دشمنانتان را در شما به طمع می‏اندازد.

*این عنوان را برگزیدم، چون جناب آقای حجة الاسلام و المسلمین روحانی فرمودند: بنده جمهوریت را بر اسلامیت ترجیح می دهم.