ایماء

خسته دل است و بینوا، با انبانی از حاجت و گرفتاری؛ برای آخرین بار رو سوی حرم کرده و قصد زیارت دارد؛ با هزار ترس روبروی ضریح می ایستد و سلام می دهد؛ اشک از چشمانش سرازیر است، قلبش گرم و لرزان، زیارت نامه را روی دست می گیرد و با رسول خدا و پاره تنش که به روایتی شاید در همان حوالی باشد، صحبت می کند؛ دقایقی فقط نگاه می کند و التماس در نگاهش موج می زند؛ تعظیم می کند و از بارگاه ملائک پاسبان مرخص می شود، در حالی که به زیر لب زمزمه کنان می خواند:

یافاطمه من عقده ی دل وا نکردم/ گشتم ولی قبر تو را پیدا نکردم

دوباره همه ی حرف های روحانی کاروان و همراهیانش را مرور می کند تا کمی دلگرم شود و از این حال و هوا بیرون بیاید:

زیارت یعنی به حضور کسی رفتن و او را ملاقات کردن با هدف تجلیل و بزرگ داشت و تکریم او. زیارت پیشوایان و بزرگان دین به معنای حضور در کنار قبر مطهر آنهاست که هم نوعی قدرشناسی از مقام رفیع آنهاست و هم بیعتی مجدد است با این حضرات و نشان دهنده پایداری بر آرمانهای ایشان می باشد.

تشرف و حاجت طلبیدن از آنها نشان دهنده اعتقاد زائر به جایگاه ویژه این بزرگان در درگاه الهی است. زائر معتقد است در کنار قبری آمده است که صدایش را می شنود و می تواند برای رفع حوائجش به درگاه الهی شفاعت کند.

حضور در محضر بزرگان دین آدابی دارد که رعایت آنها هم ثواب زیارت را بیشتر می کند و هم بهره معنوی زیارت و آثار تربیتی آن را دو چندان می نماید.

قال رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلم)  لعلی (علیه السلام):

یاعلی من زارنی او زار احدا من ذریتی زرته فی یوم القیامة فانقذته من اهوالها؛ هر کسیکه زیارت کند مرا یا یکی از ذریه من را، زیارت می کنم او را روز قیامت و از هولهای قیامت او را نجات می دهم. (ثواب الاعمال ص242)

پس از چند لحظه با معرفتی افزون تر از گذشته، اشکی روان و آشوبی بیشتر از پیش در کویر دل، دوباره با خود گفت: همه این حرفها درست، اما

یافاطمه من عقده ی دل وا نکردم/ گشتم ولی قبر تو را پیدا نکردم