ایماء

{لقد کان لکم فی رسول الله اسوۀٌ حسنه لمن کان یرجوا الله و الیوم الآخر}احزاب/21

((...بعثه حین لاعلم قائم و لامنارساطع ولا منهج واضح...))

...خداوند پیامبر اعظم را در شرایطی به نبوت بر انگیخت که هیچ نشانه ای بر طریق هدایت در میان نبود و مشعل فروزانی بر پا نبود و راه روشنی نیز در برابر مردم وجود نداشت...  نهج البلاغه/خ187/ص622

سال ها بود که ندای پیام آوران الهی بگوش نمی رسید و فروغ مشعل هدایت در پسِ ابرهای تیره زاد مانده بود، شب فراگیر گشته بود، شبی بلند تر از طول استوا، مردمان همه در حیرت و سرگردانی، جاهلان سفله در مقام حکمرانی و شخصیت انسانی در مرداب فساد و تباهی غوطه ور بودند، ناروایی ها و زشتی ها رایج گشته، فضائل اخلاقی نادیده انگاشته می شد، بویژه در سرزمین عربستان فساد اخلاقی و انحطاط فرهنگی به اوج خود رسیده، غارتگری و آدم کشی از کارهای رایج عرب بشمار می آمد.

امیر المومنین علی ((علیه السلام)) جامعه ی پیش از بعثت را چنین توصیف می فرماید: ((خداوند پیامبر((صلی الله علیه وآله)) را هنگامی به رسالت بر گزید که دیر زمانی از بعثت انبیاء پیشین سپری گشته بود و مردم در خوابی طولانی فرو رفته بودند، شعله های فتنه وآشوب در سراسر دنیا بر افروخته، سر رشته امور از هم گسیخته، آتش جنگ شعله ور، تاریکی جهل و گناه فراگیر و نیرنگ و تزویر آشکار بود، برگهای زندگی بشر به زردی گراییده امید ثمری از آن نبود، آب ها فرو رفته، شعله های هدایت سرد و خاموش گشته، پرچم های ضلالت و گمراهی بر افراشته بود، پستی و بد بختی بر بشرهجوم آورده، چهره زشت خود را نمودار ساخته بود، این فساد و تیره روزی چیزی جز فتنه و آشوب ببار نمی آورد، بیم و هراس دل های  مردمان را فرا گرفته پناهگاهی جز شمشیر خون آشام نمی دیدند.)) نهج البلاغه/خ88/ص212

در چنین شرایطی نا گاه سپیده ی دیر آشنای صبح و تلألؤ شکوهمند آن، دلِ جستجو گران را، غرق انوار تابناک خویش ساخت، خورشید فروزانی در آسمان نبوت درخشید، خورشیدی که هر گز افول نداشته و ندارد، و برای همیشه افسون تاریکی را از فضای زندگی بشر زدود.

این بار شخصی که همچون قله های کبود کوهساران ابهت و شکوه از پیکره اش می بارید، او که وجودش معمای بزرگ هستی است، کوله بار وحی را فرادوش خود داشته به فرمان خداوند  بر بلندای ستیغ زعامت تکیه زد و کاروان سر گردان بشریت را بسوی سعادت و کمال رهنمون گشت.

هنوز بیش از چهل سال از عمر پر برکت محمّدامین((صلی الله علیه وآله))  سپری نشده بود که پیک وحی برآن حضرت فرودآمد، پیام خداوند را مبنی بر انذار مردم با آیات به ایشان رسانیده:

((اقراء باسم ربک الذی خلق. خلق الانسان من علق. اقراء و ربک الاکرم. الذی علم بالقلم. علّم الانسان ما لم یعلم....))

امت ما به شاگردی درس اخلاق پیغمبر، به درس عزت پیامبر محمدی صلی الله علیه وآله افتخار می کند. ما درس عزت و اخلاق پیامبراکرم، درس علم آموزی، درس رحمت و کرامت و وحدتی که از ایشان فراگرفتیم را در زندگی خود قرار داده و برای سعادت خویش به آن عمل می کنیم.ودرآخر