حیات عادی و روزمره ی انسان ها فقط محملی برای زندگی است، و به خودی خود ارزشی ندارد.
فقط لحظات محدودی که انسان به معراج می رود و با اصل خدایی خود به وحدت می رسد، مهم واساسی است، و زندگی واقعی انسان ها از همین لحظات کوتاه تشکیل می شود.
و دیشب را بدون شک جزئی از زندگی خود به حساب می آورم.
این رحمت خدایی را که دیشب در وجود ما نور افشانی می کرد، به هر دوی ما تبریک می گویم و آرزو می کنم که این استفاضه مستمر و دائمی باشد.
................................................................................................
بعد از تحریر:
آزادی از تعلقات مادی، از هواهای نفس، حرکت به سوی تعالی روح، بعد روحی، معراج، کشش روح به بالا، دنیایی دیگر.
ما خلقتُ الجنَّ و الانسَ الّا لیَعبدون(الذاریات/56)
یعنی عرفان؛
و عرفان یعنی دین، و همه ی دین به توحید بر می گردد.
و عرفان توحید را به شهود در می آورد، نه به علم شناسایی.
