برای نشر فرهنگ دینی و ترویج معارف ناب شریعت نیاز به دغه دغه،جهاد،اقدام فراگیر و تلاش خستگی ناپذیر است.با آسودگی چنین آرزویی در رویا هم برآورده نخواهد شد،چه رسد به بیداری.
انتظار اینکه ما توده مردم،خود ملتفت و متوجه شده و به سراغ طبیبان و حضرات آقایان بریم، یک انتظار بیهوده،نسنجیده و نابخردانه است که حاکی از غفلت و عدم اطلاع خواص و طبیان به جنس درد عوام جامعه امروز است.در این روزگار جز فشار فقر و گرسنگی دردی احساس نمی شود که طبیب منتظر بیمارش بنشیند. طبیب باید برود و ابتدا مردمان را با دردها و محنت های سرطانی دینی و معنوی که چونان دهل دزد شب بی صدایند آگاه ساخته و سپس به درمان و علاج بنشیند.
بنابراین وظیفه:
یکی دردسازی یعنی زمینه سازی جهت احساس درد است و دیگری درمان و مداوای دردهای خاموش و بی صدای روحی و درونیست.
مسخ شدن و بی دردی خود بدترین درد دینی جامعه نسخ شده ی امروز ما است. بیماری روحی و خلاء معنوی بر خلاف بیماری جسمی هر اندازه بیشتر و وخیم تر می شود، بی صداتر و کم دردتر می گردد تا اینکه ناگهان حیوان ناطق یعنی بشر بن آدم را به سکته روحی مبتلا می سازد.
آری،درد،شلاقی است برای تکاپو،تکاپو و تلاشی در جهت درمان و امان.
